Η μετα-καραντίνα εποχή...

Λοιπόν...3 μήνες μέσα...Ο κοροναϊός ξαφνικά μας ανάγκασε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Γιατί αν δεν

το κάναμε, υπήρχε υψηλό τίμημα. Υπήρξε και είναι ακόμα, η μεγαλύτερη ίσως απειλή της εποχής μας. Αλλά! Τον αντιμετωπίσαμε, έγκαιρα, με περισσή υπευθυνότητα -για την οποία ως λαός δεν φημιζόμαστε ιδιαίτερα, έλα τώρα μεταξύ μας είμαστε...- και αλληλεγγύη. Τα πάντα άλλαξαν. 

Άρχισε να γίνεται σταδιακή άρση των μέτρων, κυκλοφορία πολιτών χωρίς εξοδόχαρτο, άνοιγμα μικρών επιχειρήσεων, μετακίνηση απο δήμο σε δήμο κτλ. Απο Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία....Μμμμμμμμμ......

Δεν θα πω ψέματα. Και αγχώθηκα και το περίμενα. Σαν χώρα πήγαμε πάρα πολύ καλά, θα γινόταν κάποια στιγμή. Αγχώθηκα για την ασφάλειά του. Υποτίθεται πως το κράτος έχει προετοιμάσει όλα τα σχολεία, έχει απολυμάνει, έχει προμηθεύσει αντισηπτικά, έχει φροντίσει για τα πάντα. Θα είμαι αισιόδοξη και θα πω θα δούμε απο Δευτέρα. Εννοείται φυσικά πως το παιδί μου θα είναι προμηθευμενο απο το σπίτι με μαντηλάκια και αντισηπτικό, γιατί η μανούλα φροντίζει (και δόξα τω Θεώ, μέχρι και σήμερα προβλέπει καταστάσεις πρίν συμβούν και προετοιμάζεται ανάλογα!).

Όλα θα πάνε καλά λοιπόν. Έχω εμπιστοσύνη στον γιό μου οτι θα τηρεί (όσο μπορεί τουλάχιστον) τα μέτρα προστασίας και θα προσέχει. Όσο για εμένα, αρχικά θα αγωνιώ αλλά, ο ίδιος και η ζωή, όπως πάντα, θα μου αποδεικνύουν καθημερινά, πως τα καταφέρνει μια χαρά και πως θα είναι ασφαλής. Και ήρθε η ώρα να ξαναπάω για τον καθιερωμένο, πρωινό καφέ με τις φίλες μου (μάλλον στο παγκάκι, στο πάρκο)!