Υιοθεσία και κατοικίδια
Κατοικίδια. Τόσες πολλές επιλογές, τόσα πολλά ζωάκια, νεαρά ή μεγαλύτερα σε ηλικία, σε όλα τα μεγέθη. Οι συνηθέστερες επιλογές είναι 4: σκυλί, γάτα, πουλί, ψάρι. Σε άλλους δεν ταιριάζουν αυτά, θέλουν κάτι πιο ιδιαίτερο, ένα κουνελάκι ας πούμε ή όπως έχουμε εμείς ένα ινδικό χοιρίδιο, τα οποία αγοράζεις απο κάποιο pet shop, εκτός κι αν ξέρεις κάποιον που θα σου το χαρίσει γιατί πχ το δικό του γέννησε. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ ένα σκυλάκι ή μια γάτα, αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να έχω στο σπίτι. Όπως και να' 'χει, οτι και να διαλέξεις, είναι ευθύνη και υποχρέωση σου και να το φροντίσεις και να το αγαπάς. Γιατί πολύ απλά, αν δεν μπορείς, καλύτερα να πάρεις ένα αρκούδι! Ε, ναι!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι καλύτερο να πας σε ένα καταφύγιο να υιοθετήσεις ένα ζωάκι, παρά σε μαγαζί. Τώρα θα μου πεις "ρε κοπελιά, εγώ που θέλω ψάρι ή κουνέλι σε τι καταφύγιο θα το βρω;" Οκ, αναφέρομαι στα σκυλιά και τις γάτες. Κάπου στην Αμερική, δεν θυμάμαι το μέρος, υπάρχει καταφύγιο για ινδικά χοιρίδια (ενημερωτικά το λέω, όχι για να σας πω ορίστε να, εκεί να πάτε!). Τελοσπάντων αλλού θέλω να καταλήξω. Εκτός από τα νεαρά και ηλικιωμένα ζώα, υπάρχουν και τα ζώα με ειδικές ανάγκες. Ζώα που λόγω ηλικίας ή αρρώστιας ή ακόμα και λόγω τραυματισμού, μπορεί να είναι τυφλά ή μονόφθαλμα, να έχουν ακρωτηριαστεί ή να μην δουλεύουν τα πίσω πόδια τους κ.α. Αυτά τα ζωάκια, είναι που είναι πιο δύσκολο να υιοθετηθούν. Γιατί όταν πας με το παιδάκι σου, τον σύντροφο σου, συνήθως ψάχνεις το πιο όμορφο, χαριτωμένο, αρτιμελές ζωάκι. Τι γίνονται όμως τα ιδιαίτερα αυτά ζωάκια; Περιμένουν υπομονετικά στο καταφύγιο, να δει κάποιος την ομορφιά που έχουν μέσα τους αντί να επικεντρωθεί μόνο στην εξωτερική εμφάνιση.
Σήμερα, εκεί που οδηγούσα, λίγο πριν φθάσω στον προορισμό μου, σε μια περιοχή του Αμαρουσίου συγκεκριμένα, είδα έναν τέτοιο ιδιαίτερο σκύλο. Ήταν ένα λυκόσκυλο, μεγάλο, που βγήκε με τον ιδιοκτήτη του βόλτα. Προς τιμήν του αυτός ο άνθρωπος, είχε φροντίσει να κάνει τη ζωή του σκύλου του πιο εύκολη, βάζοντας του ρόδες! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο, εκτός ίντερνετ. Απλά περπατούσαν και οι δυο κανονικότατα, δίπλα δίπλα. Έβλεπα πόσο άνετα κυκλοφορούσε ο σκύλος με το αναπηρικό του καροτσάκι. Μπράβο στον νεαρό αυτό, που φρόντισε για τον φίλο του. Μακάρι να το έκαναν περισσότεροι άνθρωποι.
Εμείς στο σπίτι μας, έχουμε ένα ινδικό χοιρίδιο, τον Τζόνι και δυο χρυσόψαρα, τον Τζέισον και τον Φούσκα. Δεν είχα καμία ανάμειξη με τα ονόματα, να το τονίσω αυτό! Προσπαθούμε να τα φροντίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε και να είναι όσο πιο ευτυχισμένα γίνεται. Ακόμα και όταν φεύγουμε, μαζί μας σέρνουμε και τον Τζόνι. Τα ψαράκια μένουν στο ενυδρείο τους, με αυτόματο τάισμα.
Όποια και αν είναι η επιλογή χνουδωτού, φτερωτού ή οποιουδήποτε άλλου είδους συντρόφου, είναι υποχρέωση μας να κάνουμε τη ζωή τους αξιοπρεπή και χαρούμενη. Για αυτό, θα πρέπει όταν πάρουμε την απόφαση να αποκτήσουμε κατοικίδιο, να το σκεφτούμε δύο και τρεις φορές. Γιατί αυτό το ζωάκι, δεν θα φροντίσει μόνο του τον εαυτό του. Και αν μπορούμε ακόμα, να βοηθάμε και τα αδέσποτα.
