Που τελειώνει η ευθύνη και που η ανευθυνότητα;
Ζούμε σε μια εποχή ανασφάλειας. Απο τη μία η πανδημία, απο την άλλη η ζούγκλα που βλέπουμε γύρω μας, Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι αρνητικός άνθρωπος ή πεσιμίστρια. Αγαπώ τη ζωή και σε ότι συμβαίνει γύρω μου προσπαθώ, όσο δύσκολο και να είναι μερικές φορές, να βλέπω την ομορφιά. Σε όλα, να έχω μια θετική στάση, όσο αγχωτικά ή τρομακτικά κι αν είναι τα πράγματα. Απλώς υπάρχουν και αυτά που με κάνουν να απορώ ή να αναρωτιέμαι.
Περιμένω τώρα να αρχίσουν τα σχόλια. "Δεν υπάρχει πανδημία, είστε πρόβατα, θέλουν να μας ελέγχουν για αυτό μας λένε φορέστε μάσκες". Την συγκεκριμένη άποψη, δεν τη συμμερίζομαι είναι σαν να μην την ακούω. " Σιγά ρε Κατερίνα, στο μετρό, στα λεωφορεία, στα αεροπλάνα πώς μπαίνει ο κόσμος για να πάει στη δουλειά ή οπουδήποτε;". Ναι, έχετε δίκιο. Αλλά εκεί είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, που μπορείς να κρατήσεις, αν χρειαστεί, μια απόσταση απο τους άλλους. Θα πει κάποιος άλλος "εσύ δεν πάς για καφέ, σούπερ μάρκετ, με τον άντρα σου πριν μερικές μέρες ήσουν ραντεβού...". Ναι, τα κάνω όλα αυτά, φροντίζοντας να φοράω μάσκα και να τηρώ τα μέτρα, όπως επίσης να φροντίζω, όταν πηγαίνω για καφέ ή φαγητό, να κάθομαι σε μέρη που δεν γίνεται χαμός. Δεν θα πάω σε συναυλίες ή πορείες ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος που μπορεί να υπάρχει τέτοιος συνωστισμός.
Είμαι σίγουρη, οτι πολλοί θα με πουν υπερβολική. 100% σίγουρη. Μακάρι να συμμεριζόμασταν όλοι τις ίδιες απόψεις. Για εμένα αυτό είναι ανευθυνότητα προς τον εαυτό σου πρώτα και μετά προς τους άλλους. Το θεωρώ τεράστιο ρίσκο, να βρεθείς σε τέτοια συγκέντρωση. Όσο και να προσέχεις. Θα έρθει πάλι η στιγμή που θα ξανακάνουμε όλα αυτά τα πράγματα. Και ερωτώ: Πού τελειώνει η ευθύνη και πού η ανευθυνότητα;