Φωτιά...Σκέψεις μετά την καταστροφή

Πάντα αγαπούσα τη φύση. Προσπαθώ να την προσέχω με τον δικό μου τρόπο. Τις τελευταίες μέρες, βλέπαμε φωτιές παντού και μαύριζε η ψυχή μας, τα ζώα, τα δέντρα, τους ανθρώπους, την αγωνία για όλο αυτό. Χθες το πρωι, περάσαμε από το σημείο της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη. Η θλίψη απερίγραπτη, το τοπίο καταθλιπτικό καθώς περνούσαμε και βλέπαμε τα καμένα δέντρα, τη μαύρη γη. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην κλάψω στη θέα όλης αυτής της καταστροφής και το μόνο που έλεγα ήταν "τους αλήτες... καημένο δάσος..."Έλεγε ο γιος μου "ρε μαμά κοίτα, γιατί το έκαναν αυτό;"

Έβλεπα στον δρόμο το τοπίο γύρω μας. Τα βουνά πράσινα, τα δέντρα, τα πουλιά που πετούσαν και αναρωτιόμουν με τι καρδιά καταστρέφεις κάθε χρόνο, κάτι τόσο όμορφο, που προσφέρει τόσα; Την δροσιά, την ηρεμία, την ομορφιά, τον καθαρό αέρα, τους ήχους, τις μυρωδιές, το οξυγόνο; Δεν έχουν καρδιά αυτοί οι "άνθρωποι". Μόνο συμφέρον, τίποτα παραπάνω.

Σήμερα η θέα από το μπαλκόνι μας είναι αυτή. Ένας μικρός πνεύμονας, μια μικρή πηγή πράσινου μέσα στην πόλη. Νομίζω πως μετά από όλο αυτό, αντιλαμβανόμαστε την σπουδαιότητα και τη χρησιμότητα του λίγο παραπάνω.