Γιατί πρέπει να σηκώνουμε μόνες όλο το βάρος των ευθυνών;
Τόσο γρήγοροι ρυθμοί. Πράγματα που πρέπει να γίνουν. Να ετοιμαστούν όλοι για να ξεκινήσει η μέρα. Να σηκωθείς, να ξυπνήσεις τα παιδιά, να ετοιμάσεις κολατσιό, να πάρουν το πρωινό τους, να ντυθούν, "έλα βιαστείτε λίγο έχουμε αργήσει", βάλε μπουφάν, βάλε παπούτσια, πάρε την τσάντα, μην ξεχάσεις μάσκα, "πάμε με το αυτοκίνητο, θα χτυπήσει το κουδούνι"...Με τα πολλά φτάνετε, αγκαλίτσα, φιλάκι, "Σ' αγαπώ πολύ, θα σε δω το μεσημέρι...Ουφ! Κι αυτό ήταν μόνο για το σχολείο.
Ώρα για τον πρωινό καφέ, να ησυχάσεις λίγο, να το πιείς με την ησυχία σου. Προ κορονοϊού, έπινες κάθε πρωί καφέ με τις φίλες σου, τώρα δεν πολυμαζεύεστε, απο τη μια δουλειά, απο την άλλη υποχρεώσεις... Βρίσκεστε όμως αρκετά συχνά, όταν βγαίνουν ρεπό. Το σπίτι θέλει συμμάζεμα, τώρα που λείπουν όλοι, ευκαιρία είναι, Μην ξεχάσω να πληρώσω λογαριασμούς, να βάλω πλυντήριο, θα έρθει και το σούπερ μάρκετ, να βγω να πάρω και εκείνα τα τετράδια που μας ζήτησαν για το σχολείο, αλλά πρώτα να προλάβω και να μαγειρέψω...
Όλη μέρα τρέχουμε. Γιατί; Γιατί δεν μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με την ησυχία μας; Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν όλα ΤΩΡΑ; Γιατί να μην τα μοιράσουμε, λίγα λίγα, κάθε μέρα να κάνουμε απο κάτι; Γιατί τόσο άγχος; Οι γυναίκες, δυστυχώς, δουλεύουμε 24/7. Και οι εργαζόμενες και οι stay-at-home μαμάδες. Το πρωί στη δουλειά, το απόγευμα στο σπίτι. Οικογένεια, σπίτι, διαβάσματα, μαγείρεμα, τα πάντα. Ζούμε μέσα στο άγχος, άγχος να τα προλάβουμε όλα. Για ποιο λόγο; Γιατί δεν ρίχνουμε λίγο τους ρυθμούς και το κυριότερο, γιατί δεν ζητάμε βοήθεια απο τον σύντροφό μας; Ή καλύτερα, γιατί δεν την απαιτούμε; Ζούν κι άλλοι μέσα στο ίδιο σπίτι, γιατί να μην μοιραστούν οι δουλειές;
Όλη αυτή η καθημερινή πίεση, δημιουργεί άγχος, το οποίο αν δεν προσέξουμε, θα αρχίσει να μαζεύεται μέχρι να σκάσουμε, στην κυριολεξία! Θα πρέπει να βρεθεί μια μορφή εκτόνωσης, ένας τρόπο αντιμετώπισής του. Μια βόλτα με τον σκύλο, γυμναστήριο, κομμωτήριο, καφές με φίλες, συζήτηση με το άλλο μας μισό. Δεν είμαστε ρομπότ, δεν γίνεται και δεν είναι σωστό να σηκώνουμε τόσο βάρος μόνες μας. Γιατί πρέπει πάντα να περνάνε όλα απο το χέρι μας; Γιατί δεν προσέχουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας;
Ώρα να μοιραστούν οι καθημερινές υποχρεώσεις. Πρέπει ο καθένας να αναλάβει απο κάτι. Ο σύζυγος π.χ. το σούπερ μάρκετ ή το διάβασμα, τα παιδιά τα δωμάτιά τους, εσύ το μαγείρεμα ή το σιδέρωμα, θα βρείτε τις ισορροπίες και η ανάθεση των δουλειών θα γίνει όπως πρέπει. Αλλά, πρέπει να κάνει ο καθένας το κομμάτι του, να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του - aka να μην αρχίσεις πάλι να τρέχεις απο πίσω κοπελιά! Εννοώ, να μην περιμένεις να γίνουν όλα με τον τρόπο σου, χαλάρωσε λίγο, αυτό γίνεται για να φύγει λίγο απο το βάρος της καθημερινότητας απο τους ώμους σου. Είναι στο χέρι σου, να μάθουν όλοι, ναι ακόμα και τα παιδιά, να προσφέρουν στο σπίτι. Άφησέ τους.
Για τις περισσότερες απο εμάς, είναι αρκετά δύσκολο να αφήσουμε κάποιον άλλον να βοηθήσει. Γιατί πολύ απλά, έχουμε μάθει να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Μπαίνουμε στον αυτόματο, auto pilot mode. Ακόμα και όταν αρρωσταίνουμε. Γιατί ποτέ δεν ζητάμε βοήθεια; Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω, είμαι η χειρότερη απο όλες! Έχω μοιράσει τις δουλειές όλη τη βδομάδα. Θα μαγειρέψω κανονικά, αν περισσέψει φαγητό απο την προηγούμενη μέρα θα το φάμε την επόμενη, δεν με χαλάει. Θα καθαρίσω αυριο. Θα βάλω πλυντήρια και θα σιδερώσω τέλος της βδομάδας. Προσπαθώ να συμπεριλαμβάνω τον άντρα μου, να μαγειρέψει ή να κανονίσει σουπερ μάρκετ ή αυτοκίνητο ή λογαριασμούς. Ο μικρός είναι αρκετά μεγάλος για να μπορεί να καθαρίσει το δωμάτιό του και να φροντίσει το κατοικίδιό του. Μπορεί να ανακατευτώ, προσπαθώ όμως πάρα πολύ, για να μην το κάνω.
Λοιπόν κορίτσια! Ανακεφαλαίωση: Όλοι είναι ικανοί να προσφέρουν. Δεν γεννηθήκαμε για να υπηρετούμε τους άλλους. Φροντίστε τον εαυτό σας, σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Αν δεν ζητήσετε βοήθεια, ακόμα και για το πιο μικρό, δεν θα σας δοθεί! Αναπνεύστε, όλα θα γίνουν. Μην σηκώνετε το βάρος όλων των ευθυνών μόνες σας.
