Κίεβο ώρα μηδέν.
9 μέρες απο την ημέρα κύρηξης του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί, έχουν ξεκινήσει απο την πρώτη μέρα να εγκαταλείπουν τη χώρα. Οι πρόσφυγες, με όποιον τρόπο μπορούν να φύγουν, με παιδιά στην αγκαλιά. Έγκυες γυναίκες, νεογέννητα. Πολλοί χωρίζονται απο τις οικογένειές τους, στην προσπάθειά τους να σώσουν τα παιδιά τους. Έχουν πάρει τα απαραίτητα και τα σημαντικότερα αντικείμενα απο τα σπίτια τους, ρούχα, φωτογραφίες κ.α. Όσοι δεν πρόλαβαν να φτάσουν στα κέντρα φιλοξενίας, φτιάχνουν πρόχειρα καταλύματα. Οι πρόσφυγες είναι χιλιάδες, σχεδόν 1.000.000 άνθρωποι έφτασαν στα σύνορα χωρών, που δεν συνορεύουν με τη χώρα τους.
Σειρήνες ηχούν και οι κάτοικοι τρέχουν να μπουν στα καταφύγια. Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί είναι συνεχόμενοι, οι τραυματίες εκατοντάδες. Όσοι βγαίνουν για να προμηθευτούν τρόφιμα κινδυνεύουν να σκοτωθούν. Οι μισθοί, έχουν μειωθεί. Ένας στρατιώτης, γυρίζει βιντεάκια στο tik tok, για να μπορεί η κόρη του να τον βλέπει, να γνωρίζει οτι είναι καλά. Σιγά σιγά, ο Πούτιν καταλαμβάνει τη χώρα. Αν καταφέρει να πάρει την Οδυσσό, έχουν τελειώσει όλα. Μιλάνε για πυρηνική τρομοκρατία, λόγω του βομβαρδισμού του μεγαλύτερου πυρηνικού εργοστασίου της Ευρώπης. Οι βόμβες πέρασαν "ξυστά" απο τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Η διεθνής κοινή γνώμη, παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Η κατακραυγή απο όλο τον πλανήτη είναι τεράστια. Γίνονται συνεχώς διαπραγματεύσεις, καθώς το μόνο ήταν η διάνοιξη ανθρωπιστικών δρόμων. Πολλοί μιλάνε για την έναρξη του Γ΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Πριν 2-3 μέρες, με ρώτησε ο γιος μου, ποιόν υποστηρίζω σε αυτόν τον πόλεμο. Έχει μεγαλώσει, ακούει και βλέπει τώρα. "Κανέναν δεν υποστηρίζω παιδάκι μου. Μόνο τον άμαχο πληθυσμό μπορώ να σκεφτώ, αυτούς υποστηρίζω". Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει, το γιατί και πώς ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος. Σκέφτομαι τις γυναίκες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Σκέφτομαι τους γονείς, που έφυγαν μόνοι απο τη χώρα, γιατί τα παιδιά τους, αποφάσισαν να μείνουν και να πολεμήσουν για τη χώρα τους. Σκέφτομαι όλους εκείνους που φοβούνται γιατί, δεν ξέρουν τί θα τους ξημερώσει. Δεν μπορώ να μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων. Προσπάθησα να φανταστώ τί μπορεί να περνάνε, πώς μπορεί να νιώθουν. Αυτό που ένιωσα ήταν απίστευτος φόβος και άγχος. Φόβος για το παιδί μου. Είναι απίστευτο αυτό που ξαφνικά ζουν οι άνθρωποι αυτοί.
Το σχολείο, μαζεύει τρόφιμα για να στείλει στην Ουκρανία, μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Έβλεπα το πρωι στο Instagram, οτι μαζεύονται εθελοντές, για να ξεκινήσουν με προμήθειες, να πάνε οδικώς στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας, για να μαγειρέψουν και να βοηθήσουν τον κόσμο. Εννοείται πως, θα κάνουμε αυτό που πρέπει, θα βοηθήσουμε κι εμείς. Είναι υποχρέωσή μας, απέναντι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο.
Φωτογραφία: Photo by Cédric VT on Unsplash
Photo by Cédric VT on Unsplash
